Wyzwanie bycia znajomym minimalisty

Jeśli ktoś ma czasem ochotę poczytać o tym, jak to czasem niełatwo jest być minimalistą, to oto coś dla niego.

Zwłaszcza jeśli chodzi o to jak decyzja o "skręcie" w stronę minimalizmu wpływa na relacje międzyludzkie.

Kilka dni temu miałam urodziny.
A w takiej sytuacji zawsze pojawia się temat prezentów. Trudny temat dla minimalisty. A już na prawdę trudny dla jego otoczenia.

Z rodzicami i bratem nie mam specjalnie problemu. Mieszkają daleko, więc na urodziny składają mi życzenia, a kwestia prezentu rozmija się gdzieś po drodze, bo po raz kolejny widzimy się dopiero na święta. O temacie świąt napiszę jeszcze osobno.
Mój Luby również jakoś doszedł do ładu z moimi zmianami. Akurat wyrabiał mi nową kartę do siłowni, w ramach prezentu zasponsorował pierwszy miesiąc. Dorzucił do tego jeszcze książkę, którą wiedział, że chcę przeczytać, a której raczej u znajomych lub w bibliotece szybko nie znajdziemy. Dość specyficzna jest.
Wszystko w uzgodnieniu ze mną.

Myślałam,że to z rodziną będzie trudno. Ale okazało się, że trudniej jest z ludźmi z którymi spędzam więcej czasu na co dzień. Z przyjaciółmi i znajomymi.

W ten weekend zorganizowałam małe spotkanie w jednej z naszych ulubionych restauracji. Nic wykwintnego, spotkanie na piwo i wino, do tego jakaś pizza i makaron.
Jak często zdarzało nam się w tym miejscu.
Uznałam, że urodziny to dobry pretekst by nikt się nie wymigiwał innymi sprawami i można się było wreszcie spotkać w większym gronie. Od razu jednak zaznaczyłam, że poproszę bez prezentów. Niczego mi nie potrzeba, dla mnie najlepszym prezentem będzie jak ludzie przyjdą.

I co udało się? Gdyby było tak łatwo to bym teraz o tym nie pisałam...

Parę osób poszło też na kulinarno-florystyczny kompromis - wpadli z tortem, babeczkami, butelką wina, bukiet róż. Ok, dobry pomysł. Takie produkty są na chwilę, skonsumuje je się prawie na miejscu, dają przyjemność bez trwałego zabierania przestrzeni. Sama tak robię, czasem dorzucając znajomym coś małego, co do czego jestem pewna że jest zgodne z ich zainteresowaniami.
Pojawiły się również kosmetyki. Tu już pojawiła mi się większa wątpliwość - ostatnio mam coraz bardziej problemową skórę, więc muszę dokładniej dbać o ich dobór. I jednocześnie coraz trudniej znoszę zapach dodawanych do kosmetyków składników wspomagajacych. Mój błąd - nie mówiłam koleżankom o tym, może jakbym wspomniała...
Najbardziej jednak zdziwiły mnie otrzymane płyty i ubranie. Muzyka i odzież to strefy w których odczywam największy przesyt rzeczami. Te nowe nie cieszą. Są dla mnie raczej obciążeniem. Z jednej strony czasowym, bo będę chciałam im znaleźć nowy dom, a z drugiej strony na sumieniu, bo znajomi wydali na nie pieniądze a ja ich nawet nie użyję...
Najsmutniejszym prezentem był jednak absolutnie niefunkcjonalny bibelocik od dziecka. Designerski, to prawda, jednak bibelocik. Coś czego absolutnie nigdy nie zbierałam. Z rodzicami znam się od dawna - myślałam, że to wiedzą. Ten bibelotodebrałam również jako brak zrozumienia i zbagatelizowanie lub negowanie mojego wyboru w podejściu do życia. Może nadinterpretuję. Pewnie tak. Ale tak się wtedy poczułam.
A od dziecka stukrotnie bardziej ucieszyłabym się z własnoręcznie namalowanego obrazka....
De facto do prośby zastosował się jeden kolega o naturalnie minimalistycznych zapędach. Zazdroszczę mu tego wielce i jednocześnie dziękuję za zrozumienie.

Dlaczego to piszę?

Istnieje silnie zakorzeniony społeczny przymus dawania ludziom prezentów. Nie przychodzimy do kogoś z pustymi rękami, bo to daje poczucie jakbyśmy chcieli na innych żerować. W taki sam sposób nie można wpaść na małą imprezkę okołourodzinową bez prezentu...

Nie jestem na nikogo zła, nie będę się obrażać za prezenty. Wiem, że sprawiły one radość osobom dającym.
Bo jestem świadoma jakie postawiłam przed nimi wyzwanie.
Przyjście bez niczego.
I mam wrażenie, że to było za dużo.
Że muszę swój minimalizm dawkować otoczeniu.

Że muszę ulec na święta i dać możliwość dania mi prezentu. Z ustaleniem jakiego. Wynegocjowanie nie materialnie trwałego prezentu będzie wyzwaniem, ale mam nadzieję, że rodzina pójdzie na ten kompromis.
Oni będą mieli radość z dania prezentu.
Mnie nie będzie on ciążył.

PS: Zaczyna mi ciążyć słowo minimalizm. Mam wrażenie że jego społeczna definicja skręca za bardzo w kierunku dziwacznej maniakalnej ascezy. Co raz bardziej zaczynam się skłaniać w kierunku zaproponowanemu przez Arka z Pasja vs Praca terminowi Adekwatyzmu, jeśli już musi być jakiś izm...