poniedziałek, 3 listopada 2014

O jesieni

Kiedy myślę o jesieni przypomina mi się wypowiedź którą chyba usłyszałam od znajomych babci:

"Nie będzie z nich dobra jesienna para, ona taka wiewiórka, a z niego to bocian."

I z lekkim zażenowaniem muszę przyznać, że dopiero niedawno zrozumiałam o co chodziło tej pani. Oj, bystrości górskich potoków to ja nie mam...

Parafrazując klasyków, jaki Wiewiór jest każdy widzi. Zbiera na potęgę, gromadzi, kumuluje, chowa, zarządza i zapomina. Byle więcej, byle mieć, zabezpieczyć. Zrozumiałe w świecie zwierząt. Jak o tym pomyślę, w świecie żywieniowych niedoborów mojego ludzkiego dzieciństwa też miało to sens. Zaprawy, weki i dżemy. Kompoty i soki. Mrożone owoce. Warzywne krajanki. Pewnie jakbym zajrzała do piwnicy rodziców odkryłabym tam słoiki z zawartością starszą niż mój dowód osobisty.
I nie ważne, że zbicie jednej z tych bomb biologicznych wywołałoby reakcję łańcuchową na miarę atomówki. Wyrzucić nie wolno, chyba że wyhodowana kultura bakterii właśnie podpisuje deklarację niepodległości.

Mnie bliżej do Bocianów. Zrobią co swoje, młode odhodują, gniazdo zostawią, polecą w ciepłe strony. Im to akurat najbardziej zazdroszczę tego ostatniego. Zostając jednak z naszą prawie już zimą nie odczuwam potrzeby gromadzenia. Wręcz na wzór jesiennych drzew chciałam zrzucić z siebie ciężar wciąż zbyt licznych rzeczy (i paru kilogramów). Chciałabym jesienną wichurę przegonić przez mieszkanie, deszczem wymyć półki, zagrabić pozostałości i oddać we władanie kompostnikowi wszystko co niepotrzebne.

Będę miała szansę w miarę niedługo. Nowy projekt się kroi.

3 komentarze:

  1. To ze mnie typowa wiewiórka. Jesień kojarzy mi się ze zbieraniem grzybów i robieniem dżemów. Dla mnie to też życie zgodne z porami roku i oszczędność na zimowym jedzeniu. Zamiast sklepowego dżemu-z-nie-wiadomo-czego mam przysmaki z własnych niepryskanych owoców. :) No i u nas one akurat idą na potęgę do porannych owsianek. Pozdrówki!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Po całozimowych doświadczeniach dzieciństwa gdzie dominował dżem truskawkowy jakoś nie jestem ich fanem. A jak na prawdę najdzie mnie ochota, to znam taką panią z Targu Śniadaniowego która robi przepyszne dżemy o których wiem, że są robione domowym sposobem - długo z nią o tym rozmawiałam.
      I podziwiam ludzi którym się chce wekować - cytując Grumpy Cat - I' tried once, it was awful.

      Usuń
    2. Wiem, że jesteś bardziej "miejską" osobą, jeśli można to tak określić. ;) I rozumiem doskonale, że nie chce Ci się robić dżemów - podobnie jak moim rodzicom, którzy w życiu już się narobili. Też miałam parę takich lat, kiedy nic takiego nie robiłam. Wróciłam do tych jesiennych prac, kiedy zrozumiałam, że żyje mi się tym lepiej, im więcej czasu spędzam w naturze, żyjąc też jej rytmem, zbierając sezonowe zioła, owoce, grzyby itd., obserwując pogodę w danym roku. Dużo satysfakcji daje mi w zimie wyciągnięcie a to suszonych gruszek, a to kwiatu lipy, a nawet zamrożonego szczawiu na zupę. Dżemy to był tylko przykład. Ale oczywiście nie jestem apostołem przetworów i nikogo nie namawiam do mieszania w kotłach pełnych bąblujących i wybuchających powideł. ;)

      Usuń